අප‍්‍රමාදීව සතර අපායෙන් නිදහස් වෙමු
සදහම් ලිපිය
අපි අපේ ජීවිතයේ තාවකාලික බව තේරුම් ගත්තොත්, ඒ ගැන කල්පනා කළොත්, ඒ කල්පනා කිරීම අපට සිත පාලනය කරගන්ට, මෙල්ල කරගන්ට, දමනය කරගන්ට උපකාර වෙනවා. යමෙක් තමන්ගේ සිත පාලනය කරගත්තොත් වැරදි දේවල් වලින් නිදහස් වෙන්ට පුළුවන්. සිත දමනය කරගන්ට බැරි නිසා තමයි මිනිසුන් අතින් නොයෙකුත් වැරදි සිද්ධ වෙන්නේ. මිනිසුන්ගේ උපන් දෝෂයක් නෙවෙයි. අපට එදිනෙදා ජීවිතයේදී නොයෙකුත් වැරදි දේ කරන මිනිසුන් මුණගැසෙනවා. එතකොට මේ අයට හිතට කේන්තියක් එන්ට පුළුවන් ‘මේ මිනිස්සු වැරදි දේ කරනවා. කොයිතරම් කීවත් අහන්නේ නෑ’ කියලා. නමුත් එය මිනිසුන්ගේ වරදක් නෙවෙයි. නොතේරුම්කම නිසා සිත පාලනය කරගන්ට බැරි කමක් තියෙන්නේ. සිත පාලනය කරගන්ට බැරිවුණාම කොයි කාටත් යහපත කරන්ට බෑ.
සිත පාලනය කරගන්ට තියෙන්නේ උපක‍්‍රමයෙන්. යමෙක් ‘තමන්ගේ ජීවිතය තාවකාලිකයි’ කියලා තේරුම් ගත්තොත් ඔහුට සිත පාලනය කරගන්ට පුළුවන්. පුංචි කාලයකට මිනිස් ලෝකයට ආපු අපි අතින්, පොඩි ආශ්වාදයකට යටවෙලා නරක දේ කෙරුණොත් විශාල කාලයක් දුක් විඳින්ට වෙනවා.
භාග්‍යවතුන් වහන්සේ දේශනා කරනවා, “ඇතැම් මිනිසුන් ඉන්නවා කයෙන්, වචනයෙන්, සිතෙන් වැරදි කරනවා. ඊර්ෂ්‍යා කරනවා. ඇදකුද හොයනවා. අනුන්ගේ වැරදි කියනවා. අඩුපාඩු හොයනවා. මසුරුකමින් ඉන්නවා. ලෝභයෙන් ඉන්නවා. දන් පැන් දෙන්නේ නෑ. ශ‍්‍රමණ බ‍්‍රාහ්මණයින්ට බනිනවා. නොයෙකුත් විදිහේ අකුසල් කරනවා. මේ විදියට වැරදි කරලා ඇතැමුන් මළාට පස්සේ ප්‍රේත ලෝකයේ ඉපදෙනවා. ප්‍රේත ලෝකයේ ඉපදිලා මහා දුක් විඳිනවා” කියලා.
මනුස්ස ලෝකයේ ඉපදුන කෙනෙකුට අවුරුදු හැට හැත්තෑවක්, අසූවක්, වැඩි ම වුණොත් අවුරුදු සීයක් වගේ පුංචි කාලයක් තමයි මේ ලෝකයේ ආයුෂ තියෙන්නේ. නමුත් ප්‍රේත ලෝකයේ ඉපදුනා ම, සමහර ප්‍රේතයින්ගේ ආයුෂ අවුරුදු දහස් ගණන්. එතකොට ඒ අවුරුදු දහස් ගණන් පුරාවට ම බොහෝ දුක් විඳිනවා. සමහර ප්‍රේතයින් ට අවුරුදු දහස් ගණන් වතුර බොන්ට ලැබිලා නෑ. කෑමක් නෑ. වස්ත‍්‍ර නෑ. ඉතාම කර්කෂ දුක් විඳිනවා.
මේ කලින් ජීවිත වල මනුෂ්‍ය ලෝකයේ හිටපු අය. ඒ අය කන බොන දේට ලෝභ සිතින්, ආසාවෙන් ඉඳලා, බඩු මුට්ටු වලට ලෝභයෙන් ඉඳලා, ඊර්ෂ්‍යාව, මසුරුකම ආදී පාපී ක‍්‍රියා කරලා මළාට පස්සේ ප්‍රේතයින් වෙලා. සමහරු තමන්ගේ ම ගෙවල් වල වැසිකිළි වලේ ඉපදෙනවා. අහුමුලු වල ඉපදෙනවා. ඇතැම් ප්‍රේතයින් තමන්ගේ දරුවන්, ඥාතීන් රසට උයාගෙන කනකොට බලන් ඉන්නවා. ‘අනේ මේ අය හොඳට උයාගෙන කනවා. අපිව මතක් වෙන්නේ නෑනේ’ කියලා දුක් විඳිනවා. දුකට පත්වෙනවා. සමහර ප්‍රේතයින් ගෙවල් වල, ඉඩම් වල වැටවල් අයිනේ ඉපදෙනවා. ශරීරය දුබලයි, නැගිටගන්ට බෑ. ඇවිදගන්ට බෑ. ගෙදර කෑම උයද්දී බඩගාගෙන එනවා. දරුවන් කනවා බොනවා දකිනවා. ‘අපිව මතක් වෙන්නේ නෑනේ’ කියලා දුක් වෙනවා. ඇතැම් මිනිසුන් ඉතාම ලෝභයෙන් ආභරණ පාවිච්චි කරනවා. ඉරිසියාවෙන් ඉන්නවා. මේ අය මැරිලා ප්‍රේත ලෝකයේ ගියාම පේනවා, තමන් ලෝභයෙන් තියාගෙන හිටුපු ආභරණ වෙන අය පාවිච්චි කරනවා. ඇඳුම් වෙන අය පාවිච්චි කරනවා. ඒ ගේ දොර වෙන අය පාවිච්චි කරනවා පේනවා. ඒ අය කියනවා, “අපි මනුස්ස ලෝකෙදී මේ ආභරණ පාවිච්චි කළා. අපි කයෙන්, වචනයෙන්, සිතෙන් යහපත කළේ නෑ. පව් කරගත්තා. අපි ප්‍රේත ලෝකයේ ඉපදුනා. දැන් අපි පාවිච්චි කරපු ආභරණ දාසයින් පාවිච්චි කරනවා” කියලා දුක් වෙනවා. “අනේ අපි මෝඩකම් කරගත්තා. අනේ අපි පව් කරගත්තා” කියලා දුක්වෙනවා.
ඒ නිසා ප‍්‍රමාදය කියන්නේ ඉතාම භයානක දෙයක්. ප‍්‍රමාද වුණ කෙනාට, යහපත අයහපත අඳුරගන්ට බෑ. යහපත කියලා අයහපත කරනවා. අයහපත කියලා යහපත අත්හරිනවා. අපි නුවණ පාවිච්චි කළොත් බේරෙන්ට පුළුවන්. බුදුරජාණන් වහන්සේ තමයි අපට කියා දෙන්නේ, ‘මෙයයි යහපත. මෙයයි අයහපත’ කියලා. ‘අයහපත කළොත් මේ මේ විපාක තියෙනවා. යහපත කළොත් මේ මේ විපාක තියෙනවා’ කියලා පෙන්වා දෙනවා. අපි ඒ ධර්මයන් අදහාගෙන හොඳට නුවණින් කල්පනා කරලා, වරදින් නිදහස් වෙන්ට, යහපතේ පිහිටන්ට කටයුතු කළ යුතුයි.
ඒ විදියට වරදින් නිදහස් වුණොත් අපි අපේ ජීවිතයට යහපත සලසගෙන. වරදින් නිදහස් වුණ කෙනා අන් අයටත් යහපත සලසනවා. තමාටත් අනුන්ටත් යහපත සලසන්ට, වරදෙන් නිදහස් වන කෙනාට පුළුවන් කමක් තියෙනවා. එයටයි ධර්මය උවමනා කරන්නේ. බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ධර්මය මේ ලෝකයෙන් අතුරුදහන් වුණ කලක ඉපදෙන මිනිසුන්ට, යහපත අයහපත තෝරා බේරා ගන්ට බෑ. නමුත් බුදුරජාණන් වහන්සේගේ ධර්මය තියෙන කාලයේ, අපට ලබන්ට තියෙන ලොකුම ලාභය තමයි, සතර අපායට නොවැටී බේරෙන එක. දුෂ්චරිතය සම්පූර්ණයෙන් ම අතහැර ගත්තොත්, සීලය හොඳින් පිහිටුවා ගත්තොත්, ප්‍රේත ලෝකයෙන් නිදහස් වෙනවා. තිරිසන් ලෝකයෙන් නිදහස් වෙනවා. නිරයෙන් නිදහස් වෙනවා. හැම දෙනාටමත් සතර අපායෙන් නිදහස් වෙන්ට භාග්‍ය උදාවේවා!
– පූජ්‍ය නාවලපිටියේ අරියවංශ ස්වාමීන් වහන්සේගේ සදහම් අනුශාසනාවක් ඇසුරිනි.
